Magda Luttikhuizen

Aantal kunstwerken in collectie : 25

Haar werken behoeven geen lijst

Magda Luttikhuizen ( 1949), intrigerend en kenmerkend is haar eigen stijl, die men herkent uit duizenden. Haar schilderijen bevatten duidelijk herkenbare elementen en zijn daarom figuratief te noemen. Aan de andere kant zijn er de steeds terugkerende rechthoekige en vierkante vlakken, die een duidelijk abstract element daaraan toevoegen in combinatie met een vlakverdeling in verticale smalle en brede stroken. Kenmerkend zijn tevens de steeds terugkerende aardetinten (gelen, okers, gebrande sienna, bruinen en warme roodbruinen) in combinatie met lichtblauwe luchten en het toevoegen van teksten en letters aan het beeld. Eenmaal door haar gevonden en gewaardeerde vormen vinden al gauw opnieuw een plek, maar dan in de context van een nieuw en toch weer anders schilderij. Magda Luttikhuizen over de achtergrond van haar werk:

Zij zegt: “Als ik de essentie van mijn werk in éen woord probeer samen te vatten, is dat ruimte. Of het nu de natuur is, strand of een plein in een stad: ruimte geeft mij een goed gevoel. Het betekent voor mij zowel grenzeloosheid als begrenzing. Daarom zie je in mijn werk vaak verticale elementen, bijvoorbeeld bomen, hekken, palen, te midden van uitgestrektheid. Ruimte doet je beseffen dat je een nietig onderdeel van een groter geheel bent, dat je daar als het ware in oplost. Daardoor worden je problemen betrekkelijker. Ruimte heeft voor mij ook te maken met de schoonheid van verlatenheid. Eigenlijk ben ik een einzelgänger, van kinds af aan al. In wezen is iedereen alleen, het kardinale punt is of je dat als zodanig kunt accepteren. In de grote ruimte kan ik dat beter dan tussen vier muren.”

Magda Luttikhuizen schrijft ook gedichten. Zij legt de relatie tussen haar schilderijen en gedichten als volgt uit: “Poëzie ligt voor mij dicht bij schilderen. In beide gevallen zet je beelden neer, waarbij ik streef naar meerduidigheid, naar meerdere lagen. Taal heeft dat voor mij méér dan visuele beelden. Bovendien hou ik van het beeld van letters. Je vindt in mijn schilderijen soms flarden van zinnen of woorden die niet altijd leesbaar zijn. De wisselwerking tussen woord en beeld is voortdurend gaande, het pingpongt heen en weer. Opeens zie ik een zin in een oud gedicht die precies past bij een beeld. Of andersom.